Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει,
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τήνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει,
όσα δεν της έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
2 σχόλια:
Χαιρετώ απ'την ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη,
εύχομαι να περνάτε καλά.
Εσύ Θανάση εύχομαι να'χεις καλή παρέα εκεί και να ελπίζεις για ότι καλύτερο γιατι όταν θα ξαναρθεις το πσκ, θα πήξει η μούνα σου!oooops...
χαχαχαχαχαχ το οοοοπς με έκανε και γέλασα!!!!!
τσόγλανε
Δημοσίευση σχολίου