Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει,
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τήνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει,
όσα δεν της έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου τη δώσει.
2 σχόλια:
Απάλευτοι,ανελέητοι και απάνθρωποι :Ρ Τι είναι αυτά που κάνατε ρε θεοπάλαβοι;Εγώ γιατι δεν τα έχω δει αυτά τα βιντεάκια;;;
γιατί δεν έχεις έρθει ποτέ για καφεεεεεεε οεο!
Δημοσίευση σχολίου